All rights of this site belong to Bonyan Armaghan Tejarat E Kavir E Yazd Company
تاثیر حرکت درمانی در آب در هیدروجیم بر زنان مبتلا به استئوآرتریت زانو
امروزه استئوآرتریت به یکی از بزرگترین مسائل جامعه سالمندان تبدیل شده است که منجر به ناتوانی، مشکلات جسمی، هزینه‌هایی برای خانواده و جامعه می‌شود. لذا پیدا کردن یک روش درمانی که بتواند به این افراد کمک کند و عوارض ناشی از این بیماری را کاهش دهد از اهمیت زیادی برخوردار است بنابراین هدف از این پژوهش تاثیر حرکت درمانی در آب بر فعالیت الکتریکی عضلات چهارسررانی و شدت درد زنان مبتلا به استئوآرتریت زانو بود.
براساس مطالعات انجام شده شیوع استئوآرتریت رادیولوژیک زانو در آمریکا در افراد بالای 60سال 4/37درصد و شیوع استئوآرتریت سیپتوماتیک زانو در این افراد 1/12درصد است. عوامل متعددی در بروز استئوآرتریت دخیل میباشند و این عوامل خطرساز برای هر یک از مفاصل بدن ممکن است متفاوت باشد. ولی بطور کلی؛ سن بالا، جنسیت، چاقی و اضافه وزن، ضعف عضلات، آسیبهای مفصلی، چگالی استخوان (Bonedensity) و سست بودن مفصل همگی در ایجاد استئوآرتریت نقش دارند. درمان بیماری استئوآرتریت جنبه تسکینی دارد و هدف اصلی، کمک به کاهش درد زانو است.
بنیاد ملی آرتروز در ایالات متحده در سال 1997برنامه ورزش در آب را برای جامعه بیماران مبتلا به آرتریت پیشنهاد کرد. ورزش در آب مزیتهای فراوانی دارد، با توجه به خواص آب در ایجاد مقاومت، سبک سازی و کم کردن فشار وارده بر مفاصل مبتلا، انجام ورزش با صدمه کمتر و یادگیری آسانترصورت میگیرد.
ورزش در آب از طریق تقویت عضلات اطراف مفصل و کاهش فشار وارد بر آن، در کاهش درد و بهبود کیفیت زندگی این بیماران موثر است.
در مطالعهای که Wang و همکاران به تأثیر یک دوره تمرینی ورزش در آب و ورزش در خشکی در بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو “پرداختند بهاین نتیجه رسیدند که ورزش در آب پیشرفت معنیداری را در بهبود شدت درد، علائم بیماری، عملکرد حرکتی و کیفیت زندگی افراد مبتلا به استئوآرتریت زانو بوجود میآورد.
در این مطالعه تعداد 30 زن سالمند مبتلا به استئوارتریت زانو به روش نمونه‌گیری هدفمند و در دسترس، انتخاب، و به صورت تصادفی ساده به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند لازم به ذکر است که بین میانگین سن گروه تجربی و کنترل از نظر آماری تفاوت معناداری وجود نداشت.
به گروه تجربی یک دوره حرکت درمانی در آب به مدت20 جلسه با تواتر پنج جلسه درهفته، و هر جلسه 60 – 45 دقیقه انجام شد. قبل و بعد از مداخله، فعالیت الکتریکی عضلات چهارسررانی با استفاده از دستگاه الکترومیوگرافی سطحی biovision ساخت کشور سوئیس و شدت درد با استفاده از مقیاس عینی درد (Visual analog scale) اندازه‌گیری و ثبت شد. تجزیه تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم افزارspss نسخه 20 و آزمون T student مورد آزمون قرار گرفت.
نتایج تحقیق نشان داد که حرکت درمانی در آب باعث افزایش معناداری در فعالیت الکتریکی عضلات پهن مایل داخلی، پهن خارجی و راست رانی نشد اما باعث افزایش میانگین فعالیت الکتریکی این عضلات شد. همچنین نتایج نشان داد که این تمرینات باعث کاهش شدت درد در بیماران شده است .
حرکت درمانی در آب بر فعالیت الکتریکی عضلات چهار سر رانی تاثیری ندارد. ولی می‌توان این روش درمانی را به عنوان روشی مؤثر برای کاهش شدت درد بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو تجویز نمود.
منبع: حسانی حقیقی فهیمه, هاشمی جواهری علی اکبر, آریامنش امیر شهریار, خوشرفتار یزدی ناهید. (1395). تاثیر حرکت درمانی در آب بر فعالیت الکتریکی عضلات چهارسررانی و شدت درد زنان مبتلا به استئوآرتریت زانو. فصلنامه علمی- پژوهشی علوم پیراپزشکی وتوانبخشی, 5(2), 42-50.